Ook de tweede week van Jens & Lana is alles behalve rustig verlopen. In Zwolle lagen ze op de NICU (Neonatale Intensive Care Unit). Maar ze deden het eigenlijk zo ontzettend goed. Dat ze al redelijk snel ’te goed’ voor de NICU werden bevonden. Omdat het in Zwolle behoorlijk vol lag, en ze graag plaats willen houden voor kindjes die de NICU harder nodig zijn werd er met Ziekenhuis Enschede overlegd of ze daar ook terecht konden.

Dat was op zich allemaal hartstikke positief. En we hadden eerlijk gezegd ook wel weer zin om naar huis te gaan. We verbleven in het Ronald McDonaldhuis in Zwolle. Daar waren we natuurlijk lekker dichtbij Jens & Lana. Maar ja het blijft toch een vreemde omgeving.

Maandag zouden ze naar Enschede gaan, mits daar plaats was. We moesten rond 10 uur ’s ochtends maar even contact opnemen met de NICU. Dan zouden ze weten hoe laat ze per ambulance vervoerd zouden worden. ’s ochtends waren we super nieuwsgierig dus rond half 10 belden we die kant op. Daar kregen we te horen dat we teruggebeld zouden worden wanneer het duidelijk was hoe laat de ambulance er zou zijn.

We hoopten op een rustige ochtend. Zodat we rustig konden inpakken en de kamer schoon konden gaan maken. Maar we werden met 5 minuten al teruggebeld met de mededeling: Ja uh… de ambulance is er al… Dus als je ze nog wilt zien moet je snel zijn….

Neee!!!! Aangezien ik nog niet echt snel ter been was (André drukte me nog steeds per rolstoel naar het ziekenhuis en terug). Duurt het er naartoe lopen toch al snel 15 – 20 minuten. Dus wij in alle stress er naartoe gelopen. Ik wilde geen rolstoel want dat duurde in mijn beleving te lang.

Toen we er aankwamen waren ze net bezig met Lana klaarmaken voor de rit. Ze lag trouwens samen met Jens de hele nacht al in de couveuse, zo lief! Jens haar maar ‘petsen’ en aanraken. En Lana bleef maar rustig slapen, zich van niets bewust haha.

Maar goed daar hebben we gelukkig nog gezien hoe ze alles regelden. En hoe het met haar ging. De ambulance zou heen en weer rijden naar Enschede. En met ongeveer 2 uur terug zijn om Jens op te halen. Dus wij weer als een gek terug naar het Ronald McDonaldhuis om daar de boel in te pakken en schoon te maken.

Toen we wilden uitchecken waren de vrijwilligers nogal op een praatstoel. Normaal prima. Maar niet nu. Op een gegeven moment ben ik daar zo bot geweest: Ik wil NU weg. Dat werkte. Niet erg aardig, maar ik had ook geen zin meer in small talk. Ik wilde naar Jens!

Daar kwamen we gelukkig op tijd aan, voor de ambulance. Dus we konden nog even bij hem zitten. Wat voor ons ook wel even fijn was. Een klein momentje rust. Want het was wederom erg hectisch. Alsof niets even rustig kan gaan.

Toen ook Jens was meegenomen door het ambulance personeel, zijn wij ook in de auto gestapt richting Enschede. We wilden eigenlijk nog thuis even stoppen. Spullen lozen en een hapje eten. Maar ja ik moest eigenlijk ook alweer kolven en ik heb wat spullen kunnen lenen, maar hoe nu alles werkte. Dat wilde ik liever weer op het ziekenhuis doen.

Eenmaal in Enschede merkte we toch wel een verschil met Zwolle. Daar werd alles geregeld voor je. Hier was dat wat minder. In Zwolle kon je gewoon rustig kolven en hoefde je nergens druk om te maken. Spullen kreeg je er gewoon voor. Hier werd meteen gezegd: Je moet niet denken dat je dit elke dag hier zo krijgt hoor. Ook waren er voor Lana en Jens spenen nodig. Die ze er in Zwolle gewoon bij ze neerlegden. En hier moesten we die eerst kopen. En allemaal van dat soort onzin. We waren al helemaal kapot. En dit soort dingen kwamen extreem onaardig op me over. En samen met de vermoeidheid kon ik op gegeven moment alleen nog maar huilen. Helemaal kapot. Maar Jens en Lana leken de rit goed te hebben doorstaan.

Jens was wederom erg druk aan het bewegen. Hier werd hij ook weer meteen als ‘fel’ bestempeld. Ook Lana leek het goed te doen en was lekker rustig aan het slapen.

Dinsdag zijn we weer op bezoek gegaan bij ze in Enschede. Ook toen leek alles nog goed. Daar hebben we weer fijn met ze gebuideld. Ook hier was weer een verschil met Zwolle. Daar hadden ze fijne stoelen daarvoor in overvloed. Samen met een ‘kangaroevest’ Waarin jij en je kindje allebei lekker warm liggen. In Enschede hadden ze 3 stoelen, waarvan er 1 stuk was. En 3 vesten. Allemaal al bezet. Want ja er liggen toch wel heel wat kindjes. Dus we lagen in tuinstoelen met een handdoek… tja fijn is anders. Maar de kindjes lagen in ieder geval tegen ons aan!

Helaas kregen we woensdag te horen dat het niet zo goed ging met Lana. We schrokken eerst ook best toen we haar zagen. Haar huid helemaal geel en grauwig… Haar hartslag ging ook steeds van rond de 180 terug naar ergens in de 70. Een ‘brady’ noemde ze dat. In de tijd dat wij er waren gebeurde dat best vaak. Erg eng! Ze had ook veel last van haar buik, daar mocht je niet aanzitten. Ook had er bij haar ontlasting iets bloed gezeten. Ze hadden meteen foto’s gemaakt van haar darmen en buik. En ze zagen er wel wat op, maar wisten nog niet goed wat. Het kon een infectie zijn, maar het kon ook een onrijpe darm zijn. Die door alle voeding helemaal overprikkeld was.

Ze zijn in ieder geval de voeding gestopt en antibiotica gestart. Om haar buik wat rust te geven. Ze bleven steeds zeggen dat ze niet doodziek is, maar ook niet gezond. En ze had geen achteruitgang, maar ook geen verbetering… We moesten er rekening mee houden als het zo bleef dat ze weer teruggeplaatst zou worden naar Zwolle.

De volgende dag kregen we ’s ochtends inderdaad een telefoontje dat ze weer teruggeplaatst werd naar Zwolle. Ze was wederom niet achteruit gegaan, maar ook nog niet echt vooruit. En uit voorzorg wilden ze haar toch graag terugplaatsen naar Zwolle. Gelukkig kon Jens daar ook terecht. Wel op een andere afdeling/verdieping. Maar gelukkig allebei in hetzelfde ziekenhuis.

Dus donderdag reden wij weer naar Zwolle. Lana haar ambulance ging om half 12 en Jens ging er om kwart voor 12 achteraan. Gelukkig dicht bij elkaar. In Zwolle zijn we eerst naar Lana gegaan. Ze zag er gelukkig alweer wat beter uit dan woensdag. Haar huid was niet meer zo geel. Maar je kon wel zien dat ze nog niet fit was. De kinderarts vertelde ons dat ze dachten dat het een virus was, want ze was al het derde kindje uit Enschede met deze symptonen. Maar ze behandelden haar alsof haar darm nog onrijp was. Want een virus moet het lichaam zelf oplossen, daar kun je niets anders tegen doen dan uitzieken. Maar een onrijpe darm kan erg gevaarlijk worden als je deze niet op tijd behandeld, daar krijgt ze dus antibiotica voor. En de voeding komt rechtsteeks in het bloed. Zodat haar maag en darmen onbelast blijven. Het blijft dus allemaal afwachten hoe het zich verder ontwikkeld.

Jens lag inmiddels op de HC (high care) op de derde verdieping. Terwijl Lana weer op de NICU op de vierde verdieping ligt. Hij was vooral heel erg druk. Heel erg bewegelijk. En maar aan het draaien en woelen. Hij is trouwens zowel eerder op de NICU als in Enschede al een paar keer helemaal over dwars aangetroffen in de couveuse. Hier werd hij wederom als ‘fel mannetje’ bestempeld. Tja in de buik was hij ook altijd al behoorlijk veel aan het bewegen, dat is nu niet anders.

We hebben vanochtend even gebeld met het ziekenhuis. Jens had een rustige nacht gehad. En lag nu heerlijk rustig te slapen (hij kan het wel haha). Alle controles waren goed. Lana was vannacht nog erg onrustig. De verpleging heeft een tijdje bij haar gezeten om haar weer rustig te krijgen. Vanochtend hebben ze haar weer op haar buikje gelegd, met een warmtekussentje eronder. Ze heeft nog steeds veel last van haar buikje. Maar haar hartslag is gelukkig weer stabiel!

Maar deze papa en mama zijn op het moment helemaal gesloopt. Alles gebeurd steeds zo snel en hectisch, dat je nauwelijks tijd krijgt om iets te verwerken. Het blijven spannende dagen!