De afgelopen 2 donderdagen ben ik zelf opgenomen geweest in het ziekenhuis. Was het de eerste keer omdat de vliezen waren gebroken. Vorige week was het omdat ik erg veel pijn in mijn rechterzij en onderbuik had. Laten we hopen dat er deze week geen gekke dingen gebeuren.
Na de bevalling voelde ik mij de hele tijd al niet erg fit. Logisch, ik had een hectische bevalling gehad. Die erg onverwacht kwam. Hoe verder we in de week kwamen hoe slechter ik mij voelde. Ik had de hele tijd pijn in mijn rechterzij en onderbuik. Naweeën dacht iedereen.
Tot ik van woensdag op donderdagnacht (20 feb) zulke erge pijn had dat ik nauwelijks meer kon bewegen. Dat was midden in de nacht. Toen heb ik André de verloskundige laten bellen. Die dacht ook naweeën en omdat mijn baarmoeder weer aan het krimpen zou zijn. Het advies: Op m’n zij gaan liggen. 4x daags 2 paracetamol en een warme kruik tegen me aan leggen. En een kussen o.i.d. tussen de benen.
Zo gezegd zo gedaan. Na een uurtje ben ik weer in slaap gevallen en ging het weer redelijk. Maar ’s ochtends kwam hetzelfde riedeltje nog een keer. Weer zulke pijn dat ik niet kon bewegen. En weer trok deze na een uur weg.
Overdag hebben we het toen rustig aan gedaan. ’s avonds wilden we met Lana en Jens gaan buidelen. Maar de verzorger van hun zag mij en het leek hem niet verstandig. Ik moest maar eens beneden naar de huisartsenpost gaan.
Uiteindelijk toch maar naar de huisartsenpost gebeld. Het was toen half 7. Rond half 9 kon ik er terecht. Nog een heel gezoek waar het was. Want we moesten via buitenom. Je zou er binnen in het ziekenhuis niet kunnen komen. Uiteindelijk bleek het gewoon ernaast te zitten, en was het wel van binnenuit te bereiken… zucht.
De huisarts die me bekeek vertrouwde het niet helemaal en zette mij een hokje verder naar de spoedeisende hulp. Hier moest ik een hele tijd wachten tot een gynaecoloog tijd had om mij te zien. Uiteindelijk kwam er rond 23.00 uur een klein Belgisch vrouwtje (blijft leuk dat accent) met bebloede broek mij bekijken. Er waren nogal veel bevallingen.
Ik werd weer aan een echo apparaat gezet. En ze zag nog wel wat in mijn baarmoeder. Maar ze kon niet zien of het een groot stolsel was of toch placenta rest. Het leek stolsel. Ze wilde mij graag weer opnemen om te kijken hoe het zich in de nacht zou gaan ontwikkelen.
Rond een uur of 6 kreeg ik weer een zelfde pijnaanval. Toen werd de gyn die op dat moment dienst had erbij gehaald. Weer met een echo apparaat gekeken. Ze dachten nog steeds een stolsel en wilden dat ter plekke proberen te verwijderen. Ik vond alles best, als die pijn maar wegging.
Toen ze daarmee bezig waren kwam er ook een klein stukje placenta rest bij uit. Alles werd meteen stop gezet. En ik moest alsnog naar de ok. Dit wilden ze liever vermijden, want 2x naar de ok na zo’n korte tijd is natuurlijk niet erg geweldig. Alles is nog zo gevoelig. Maar goed een ok werd ingeplanned. En rond 1 uur lag ik opnieuw in de ok.
Redelijk snel kwam ik deze keer uit de narcose. En naast dat ik me erg suf voelde. Kikkerde ik snel weer op. Kolven kwam nu in 1x goed op gang. En ik voelde me een stuk beter! Vrijdag toch nog de hele dag in het ziekenhuis gebleven. Omdat ik zelf een beetje schrikkig was geworden voor de nachtelijke pijn. Mocht ik nog blijven tot zaterdag. ’s middags voelde ik mij wel weer redelijk. Ik mocht nog langer blijven. Maar wilde liever weer naar het Ronald McDonaldhuis.