Gisteren zijn helaas Jens & Lana opnieuw opgenomen in ’t ziekenhuis Almelo.
Eind vorige week begonnen ze heel erg veel te huilen. Soms zelfs dag en nacht.
Soms kregen we ze weer (even) rustig en soms ook niet.

(Mooie foto’s gemaakt door Opa ‘Klik’ 😉 )

Afgelopen maandag hadden we een controle gesprek bij de fysio en de kinderarts.
Bij de fysio kregen we goede tips. Dinsdag moesten we terugkomen voor nog verdere uitleg en adviezen hoe we hier mee moesten omgaan. Het ging even een dag goed en daarna was het meteen weer heel erg veel huilen. Voor Jens & Lana erg vervelend, want ze komen niet aan hun rust toe. Voor ons ook erg frustrerend: wat gaat er niet goed? En erg vermoeiend, want van slapen komt het dan niet echt.

Ook heeft Jens veel last van veel spugen en je kan gewoon horen aan zijn huilen dat dat hem erg zeer doet. 🙁

Gisteren had ik opnieuw de fysio gebeld voor nog wat adviezen. En de kinderarts over het vele spugen van Jens. Ik moest even langskomen. En ondertussen hadden de kinderarts en fysio eigenlijk alles al geregeld voor een opname. Hier hadden ze het maandag ook al over. Maar ik wilde hier niet iets van weten. Ik heb ze nog niet eens een maand thuis! Het was onze eigen keuze, maar er werd met klem geadviseerd om ze op te laten nemen. Zodat ze Jens en Lana kunnen observeren en zodat wij aan onze rust toe komen. Dit wilde ik niet, maar na wat heen en weer gepraat toch maar aan toegegeven. Tranen met tuiten gehuild… Het voelt als keihard falen. Zo mocht ik het niet zien van het ziekenhuis personeel, maar zo voelt het wel.

We hadden gehoopt dat dit circus nu eindelijk eens voorbij zou zijn…
En dan krijg je van die adviezen mee om vooral tijd voor jezelf te nemen. ‘Lekker’ te gaan genieten… Tja… Het voelt nogal kaal en stil in huis nu, niet erg genieten. Hele gemengde gevoelens. Ergens weet je ook wel dat het beter is, dat ze nu gaan kijken wat er aan de hand is. Maar leuk is anders.

Wat gaat er nu gebeuren?
Jens en Lana liggen ieder op een eigen kamertje op de afdeling Pasgeborenen. Ze houden nu een aantal dagen bij wanneer ze huilen, hoe ze huilen of er een link te leggen valt met waarom ze huilen. Hoe het verder met ze gaat etc. Als ze dat inzichtelijk hebben willen ze maandag een ‘plan van aanpak’ maken.

Zelf mogen we maximaal 1x per dag langskomen voor een voeding. Zodat wij zelf ook bij gaan komen. 🙁 1x per dag die kleintjes zien is toch wel heel erg weinig. Weer een stukje in de auto rijden om ze even ’te mogen’ zien.

Eerder was me gezegd dat de opname ‘even om het weekend bij te kunnen komen’ zou zijn. Nu hoorde ik vanochtend aan de telefoon dat opnames met ‘huilbaby’s’ vaak toch minimaal een week is… We wachten het weer af.

Ik weet dat we niet mogen klagen. Jens & Lana zijn verder gezond. Maar het voelt allemaal zo oneerlijk dat alles zo moeizaam gaat. Ik hoop dat een volgend bericht een blij bericht is. Met uitnodiging tot kraambezoek. Want we hebben onze portie ‘gedoe’ nu wel een keer gehad.