Nog geen 30 weken zwanger en ik keek Ont-zet-tend uit naar mijn zwangerschapsverlof. Ik had nog duuzenden dingen willen doen, maken voor de kids, rommelen in huis, ze lekker voelen in mijn buik en nog veeeeel meer. Maar toen ging alles anders…

Donderdag 13 februari had ik ’s ochtends nog een afspraak bij de gynaecoloog. Ik voelde me al niet zo lekker. Beetje krampen en een ontzettende zere rug. Maar ik heb de hele zwangerschap al last van mijn rug gehad. Ook had ik de afgelopen 2 weken bijna niet meer geslapen. Lag ik op mijn ene zij schopte het jongetje heel hard, lag ik op mijn andere zij begon het meisje te protesteren en op mijn rug werd mijn rugpijn ‘killing’. Daarom had de gyn mij een slaapmiddel voorgeschreven, zodat ik in ieder geval in slaap kon vallen.

’s avonds was ik nog naar ZwangerFit cursus geweest. Het sport gedeelte sloeg ik over, maar het theorie gedeelte wilde ik niet missen. ’s avonds voor het slapen gaan had ik weer last van mijn buik, opkomend buikgriepje misschien? De gyn gebeld of het wel veilig zou zijn om dat slaapmiddel nu te gebruiken. Maar ik kreeg te horen: We hebben het niet voor niets voorgeschreven, je bent het nodig.

Oké vooruit tabletje ingenomen en gehoopt op eindelijk eens een rustige nacht… Maar die ging er niet komen. Rond 3 uur werd ik wakker dat ik naar de wc moest. Niets raars, want de afgelopen weken moest ik per nacht zo’n 4 a 5 keer eruit voor de wc… Kwart over 3 nog een keer eruit, ik kon het niet eens tegenhouden. Hmmz raar… Rond half 4 bleef het maar druppelen, toch maar even weer de gyn gebeld. Meteen komen, was het antwoord.

Oké, André  wakker maken. Die had nog gewerkt en was er pas rond half 3 ingekomen. En dan maak ik hem een uurtje later wakker… met het bericht: We moeten Nu naar het ziekenhuis. Ik moest ook en ‘vluchtkoffer’ meenemen voor het geval ik moest blijven. Maar ja die wilde ik in mijn verlof klaar gaan maken, dus uhm hier en daar wat uit een kast gegrist en we zien het wel.

Eenmaal in het ziekenhuis Almelo werd het al snel duidelijk dat de vliezen waren gebroken. Ik dacht altijd dat je dan tot je enkels in de nattigheid zou staan. Maar dit kon dus ook… Bij Almelo kreeg ik meteen het 1 en ander toegediend via een infuus. En er werd contact opgenomen met Zwolle. Rond kwart over 6 ’s ochtends werden we in de ambulance gezet en met toeters en bellen naar Zwolle gereden.

In Zwolle werd alles bij binnenkomst nogmaals gechecked. Weer spul via infuus en nog wat monsters en kweekjes afgenomen. Ik had nog geen ontsluiting en alles leek rustig dus ik werd op een kamer gezet. Met het bericht tot einde zwangerschap bedrust. Alleen voor douche en toilet mocht ik van het bed af.

Vrijdagochtend rond 11 uur ging André naar huis. Om bij te tanken en spullen op te halen. ’s avonds waren hij met zijn vader en Rianne nog even bij mij langs. Alles leek rustig, geen problemen. Rond 8 uur ging André weer naar huis. Ik was kapot en lag mooi te suffen.

Maar toen die vrijdagnacht rond 2 uur kreeg ik steeds meer buikpijn en vooral veel rugpijn. Nog niet doorhebbende dat dat dus weeën waren. Rond een uur of 4 had ik 1 cm ontsluiting. Maar dat was niet erg. Hier kon je nog weken mee liggen volgens de doktoren. Niemand dacht dat dit zou doorzetten. De verpleegster vond het rond half 8 verstandig als ik André zou bellen. Omdat ik zo onrustig was kon hij mij misschien tot rust brengen.

Maar de pijn bleef komen en werd steeds heftiger. Rond 9 uur keken ze nog een keer. Toen hoorde ik: We zien het hoofdje al! Volledige ontsluiting. Iedereen in rep en roer. Er werd een verloskamer gereed gemaakt. Op het moment dat ze mij naar buiten wilde rijden zag ik André voor de deur staan. De dokter deed open en zei: U bent meneer Gerritsen? Gefeliciteerd u wordt vandaag vader. U mag meelopen naar de verloskamer.

Toen pas drong het tot mij door: Oh ooh nu dus echt… Op de verloskamer begon het echte werk. Maar omdat ik weeënremmers en nog meer spul toegediend had gekregen voelde ik niet wanneer ik moest persen. Dat ik nu al 2 weken niet meer had geslapen en de laatste 2 nachten ook niet echt rustig waren geweest had ook niet geholpen. Telkens als ze riepen: Ja Persen NU. Kon ik alleen maar roepen: HOE DAN? erg frustrerend.

Maar om 10.20 uur kwam Jens te wereld! 🙂 André mocht de navelstreng doorknippen en ondertussen werd dat kleine paarse wezentje op mijn buik gelegd. Heel bizar. Daarna werd Jens weggebracht en verzorgd.

Ik moest door, want er zat nog een meisje in mij. Maar Lana vond het nog niet nodig om geboren te worden en ging er mooi dwars voor liggen. De dokter heeft haar moeten draaien. En om 10.28 uur kwam ook Lana ter wereld. In stuit en met navelstreng om haar nekje. Die werd weggehaald en ook zij maakte gelukkig meteen geluid, zachtjes maar het was geluid! Weer mocht André de navelstreng doorknippen en werd er nog een paars hummeltje op mijn buik gelegd.

Toen was bijna iedereen weg van de verloskamer. Ik lag er nog met 2 doktoren om de placenta’s geboren te laten worden. Ondertussen werd Jens in een couveuse verpakt in noppenfolie naast mij gereden. Zodat ik hem nog even kon bewonderen voordat hij naar de NICU werd gebracht. Een tijdje later volgde hetzelfde met Lana.

Ondertussen bleven de placenta’s bij mij vast zitten en moesten operatief worden verwijderd. Ik kreeg een roesje en zou een half uurtje weg zijn. Maar na 2 uur werd ik langzaam aan weer wakker op de uitslaapkamer.

We waren ineens 10 weken te vroeg papa en mama van 2 mooie kindjes:
Jens Gert André, 1550 gram
Lana Anne Hilde, 1620 gram

In een volgend bericht meer over hoe ze het doen. Kort maar krachtig: Met Jens ging het meteen allemaal goed en had verder geen ondersteuning nodig. Lana had wat meer moeite met het leven buiten de buik en kreeg wat ondersteuning dmv Cpap.